Zoals vorige week genoemd valt vandaag het verhaal van Anita Jellema – van Alderwegen “op de deurmat”.
Er volgt een meer uitgebreide introductie van dit oud-Sjammasj lid, met enkele bijzondere toevoegingen. Anita en Anne kennen elkaar al heel lang en nu weer net als 15 jaar geleden opnieuw met een jubileum van Sjammasj in zicht is er menig bericht over en weer Texas versus Nederland geweest.
Als jong meisje van amper 7 jaar is Anita lang in het gezin van Auke en Duotsje van der Meulen, toen nog wonend op het flat in de Boeierstraat, opgevangen geweest! Anita haar moeder verbleef voor lange tijd in het ziekenhuis in Groningen en op Anita haar eerdere verblijfadres ontbrak het aan liefde. Soks is foar my, as ik der wêr oan tink, skriemjend, maar tegelijk ook wat geweldig dat zij terecht mocht komen in dit warme, liefhebbende gezin met de opgewekte kindertjes Piet, Klaas en Janke-Lysbeth.
Dit gezin, waarmee Anne veel later in aanraking is gekomen, was een fijn en kerkelijk zeer meelevend en ook zeer “warber” gezin. De beide broers Piet en Klaas kwamen ook op Sjammasj. Piet als zanger bij de bassen en Klaas als basgitarist in het combo naast de gebroeders de Vries. Benno de Vries op drum en Henk de Vries op gitaar. Hun namen zie je ook terugkomen in de bijdrage van vandaag van Anita.
In het kader van het aankomend jubileum belde Anne ook met Benno en hij haalde prachtige herinneringen boven. Vooral de herinneringen aan Klaas van der Meulen, die op voor onze begrippen, veel te jonge leeftijd is overleden raakten. Klaas was al geruime tijd ziek en hij wist dat hij thuisgehaald zou worden. Maar de kracht en vrolijkheid die Klaas altijd al had, zijn tot op zijn laatste dag aanwezig gebleven. Bijzonder hoeveel bemoediging voor de ander er altijd van hem is blijven uitgaan !
Sjammasj heeft prachtige mensen binnen haar gelederen gekend en ook in de kring daaromheen. Toen ik veertig jaar geleden met Pinksteren belijdenis van mijn geloof deed in de Protestantse gemeente van 5 GGW in het Katholiek militair tehuis in Stolzenau West Duitsland, is Sjammasj daar naar toe gekomen om te zingen. Geweldig vond ik dat! Maar toen ik die ochtend de kerkzaal binnen ging was ik werkelijk zo getroffen toen ik daar de van der Meulen’s, Auke en Duotsje bezig zag met opname apparatuur. “Wat dogge hjimme hjir !?” was mijn eerste reactie. “Wy sille dizze tsjinst fêstlizze op cassetebân foar it thûsfront, sa dat lêtter dyn heit en mem (al behoorlijk op leeftijd) it ek harkje kinne !” Welk een opoffering, welk een liefde om zo een gigantisch eind te rijden in de vroege Pinkstermorgen! In zo een liefdevol gezin mocht onze debutante van vandaag, als meisje van amper zeven jaar, dus lange tijd vertoeven.
Piet van der Meulen en Anita van Alderwegen en ik met een ander vriendinnetje bezochten eens op avond de gondelvaart in Oldeboorn. Romantischer als dit was er eigenlijk niet in onze tijd. Ik had echter meer aandacht voor Anita dan voor die gondels en misschien wel mee daarom is het met mijn ander vriendinnetje niets geworden.
Anita verteld dus ook van haar verkering die zij had op Sjammasj en eerlijk is eerlijk, er waren veel stelletjes binnen ons koor zoals ook in andere bijdragen is terug te lezen. Het was mooi dat juist ook daar jonge mensen elkaar hebben mogen vinden.
Anita bericht ons vandaag vanuit Texas, waar zij dus na een detachering vanuit de Koninklijke Luchtmacht van haar man Emco eerder verbleef en na een tussenstop in Nederland definitief naar toe is geëmigreerd.
Anita en Emco hebben drie kinderen, twee dochters en een zoon.
Er is veel op haar weg gekomen. Ook zeker vele rijke zegeningen waarbij als eerste uiteraard genoemd mag zijn die drie prachtige kinderen!
Ze wonen in een prachtig huis met een weidse omgeving waar we hier in Nederland slechts van zouden kunnen dromen. Anita gaat daar in alle bescheidenheid mee om, ik kreeg ook maar steeds geen foto te zien.
Uit het fotoalbum van mevrouw van der Meulen kwamen toch wel een aantal foto’s van het huis, gemaakt bij het bezoek dat zij met dochter Janke-Lysbeth aan Anita en Emco in Texas bracht. Zo mooi en ruim als ze daar wonen! Je zou er zomaar jaloers op kunnen zijn. Anita weet haar daarin ook zeker bevoorrecht en is er dankbaar voor!
Maar er is daarnaast ook zorg. Zorg en verdriet was er bij een ernstig ongeval en later bij een ingrijpende ziekte van Emco. Er zijn telkens maar weinig mensen om haar heen komen staan. Buren; ze kent slechts enkele bij naam….
Emco is gelukkig hersteld maar niet veel later is gebleken dat Jolien, hun tweede dochter van 35 jaar een auto immuun ziekte heeft. Met medicijnen is het een weinig te reguleren maar toch ook heeft ze vaak weer erge terugval.
Naast dit grote verdriet is er ook verdriet om de verstoorde relatie met hun zoon!
Om een goed beeld te schetsen van Anita mag dit genoemd en het mag dapper genoemd dat ze hier op ons ontmoetingsplein toch een zo positief geluid laat horen.
Anita heeft het stokje doorgegeven aan haar vriendje van toen, gitarist van formaat en combo-lid vanaf december 1974: de jongeman Henk de Vries.
Werd je nog niet gevraagd en vind je het leuk om jouw verhaal of foto’s met al die oud Sjammasj’ers te delen, mail dan naar Anne: annedijkstra58@gmail.com
Hallo oud en recent leden van Sjammasj,
Zelf heb ik niet heel lang op Sjammasj gezeten. Ik geloof maar een jaartje of twee. Maar dat wil niet zeggen dat ik het vergeten ben hoor. Ik weet nog een hoop namen en heb er zelfs nog een gezicht bij. Hoe jullie er tegenwoordig allemaal uitzien weet ik natuurlijk niet echt (we zijn inmiddels 40 jaar ouder). Wel herinner ik me dat er allemaal koppeltjes zijn ontstaan. Zelf was ik er ook een van, ik heb 14 maanden met Henk de Vries, jullie gitarist in die tijd, verkering gehad. Zijn broer Benno was toen de drummer.
Mijn allereerste optreden met Sjammasj was ergens in Friesland in een klein dorpje. Ik had nog maar één enkele repetitie bijgewoond, maar mocht gelijk mee op het podium. Uiteraard heb ik het meeste moeten playbacken. Het was wel heel erg spannend. Ik weet nog dat we het lied “Onze Vader” zongen. Bij het slotakkoord met het woord “amen” was ik diep geroerd. Deze bijzondere en mooie emotie heeft mij doen besluiten om absoluut bij het koor te blijven.
Ik heb echt een geweldige tijd meegemaakt bij Sjammasj, maar toen ik Emco, mijn huidige man ontmoette hadden wij alleen maar de vrijdag en zaterdagavond voor elkaar. Daarom heb ik toch de keuze moeten maken om de deur achter mij te sluiten, want ik wilde natuurlijk bij hem zijn.
Emco was beroeps militair bij de Koninklijke Luchtmacht. Hij was piloot en vloog op een helikopter. Wij kwamen na zijn periode op vliegbasis Leeuwarden in Duiven bij Arnhem te wonen. Daar heb ik nog veel aan toneel gedaan, enkele stukken op top-amateur niveau gespeeld.
Ik heb Sjammasj wel erg gemist, maar ben nu al ruim 40 jaar samen met Emco, en van de keuze voor hem, daar heb ik totaal geen spijt van gehad. Emco is van 2002 tot 2005 in de Verenigde Staten gestationeerd geweest en ik ging mee. De keuze van Emco om bij defensie te werken werd in onze omgeving niet altijd begrepen. Het is voorgekomen dat wij ons daarvoor moesten verdedigen. Dat was niet altijd gemakkelijk. Ik vertelde dat waar ouders altijd hun kinderen zullen willen beschermen, ons defensieapparaat ten doel heeft om ons land te beschermen. Wij en velen met ons vinden het belangrijk dat we ons zelf kunnen verdedigen. Wat zou het echter mooi zijn als de mensen op deze aarde alleen maar vredelievend zouden zijn, zoals onze goede God het voor zich had gezien !
Toen Emco zijn tijd in de Verenigde Staten er op zat, zijn we terug gekeerd naar Nederland, maar we konden er niet meer wennen en misten Texas heel erg. Drie jaar later zijn we geëmigreerd naar hier en inmiddels wonen we er 18 jaar. We zijn volledig geïntegreerd en bezitten de noodzakelijke “groene Kaart”. Al onze drie kinderen wonen nu ook hier en de kleinkinderen zijn alle hier geboren.
We hebben het geweldig naar onze zin in dit uitgestrekte land, maar toch ook hebben we wel moeilijke tijden gekend. Bij een ernstig ongeval van Emco, hij is op 400 meter naar beneden gestort, er is een boom door de cockpit van doorsnee 45 centimeter gevlogen en toen de helikopter op de grond knalde vloog de kist in brand. We zijn oprecht zeer dankbaar dat hij dat heeft overleefd !
Maar het was voor Emco een lange periode van herstel en daarbij een zeer moeilijke tijd voor mij met onze jonge kinderen. Toen stond niemand voor ons klaar, en ik geloof dat dat nog het aller moeilijkste was om te verwerken.
Dat is misschien een keerzijde van het emigreren naar een prachtig land als Texas.
Hier heb ik aan veel sporten gedaan, jazzercise, curves, en sinds anderhalf jaar doe ik aan pickleball ( geen idee hoe dat in het Nederlands heet) en sinds een half jaar tafeltennis op recreatief maar goed niveau.
Inmiddels zijn we al een hele poos empty nesters maar we hebben wel een puppy in huis. Het is een small Munster Lander van goed 18 weken en hij is erg ondeugend. Jullie in Nederland noemen dit ras een Heidewachtel.
Zingen doe ik thuis, ik heb altijd van zingen gehouden.
Dit is een bloemlezing van hoe het dat sopraantje van toen is vergaan. Ik heb de meest positieve dingen willen noemen, maar wij kennen ook zorgen!
Op de meegestuurde foto’s zie je Emco en mij in 1982 en de andere is een zeer recente waarop je kunt zien hoe wij er nu uitzien.
Het gaat jullie allemaal goed, en ik wens jullie een hele fijne reünie, groetjes vanuit Texas,
Anita Jellema – van Alderwegen