Deze week een bijdrage in ons virtueel ontmoetingsplein van Hennie van der Molen.
In de contacten die Anne in verband met de reunie met Hennie had viel het op hoe geweldig positief Hennie in het leven staat. Dit ondanks de zware ziekte die haar lichaam heeft getroffen.
Hennie was indertijd één van de jonge sopranen bij Sjamasj.
Hennie heeft Dirk en Aafke, haar broer en schoonzus, gevraagd voor over drie weken tekst en eventueel foto’s aan te leveren.
Werd je nog niet gevraagd en vind je het leuk om jouw verhaal of foto’s met al die oud Sjammasj’ers te delen, mail dan naar Anne: annedijkstra58@gmail.com
Beste (oud-) Sjamasjers,
Mijn naam is Hennie Boomsma. Destijds woonde ik met mijn ouders in Leeuwarden/Huizum. Ik heet nu Hennie van der Molen – Boomsma. Anne Dijkstra vroeg mij om wat te vertellen over mijn kennismaking met en mijn leven na Sjamasj.
In de jaren 1978/1979 zat mijn broer Dirk met zijn vriendin Aafke op Sjamasj en hij vertelde elke keer heel enthousiast over zijn vrijdagavond repetities zo ook over de optredens op de zondag. Hij vroeg mij of ik er ook wat voor voelde. Ze hadden namelijk nog leden nodig. Dus daar ging ik dan samen met mijn vriendin Bea Noordstra. We vonden het super leuk en ook Bentina Pieters, waar ik wel mee om ging, kwam er op.
Sjamasj heeft destijds 2 Lp’s uitgebracht waaraan wij ook hebben bijgedragen. De opname van zo een langspeelplaat, was een hele happening.
Ik kreeg in die tijd ook verkering dus die sleepte ik ook mee. Hij zit geknield rechts vooraan op de foto, voor Hinkes Helbig en Anne Dijkstra. In de jaren dat ik erop zat zijn we 2 keer een weekend naar Terschelling geweest. Gingen we vrijdags erheen genoten van het weekend en dan hadden we daar zondags een optreden in ET10. En zondag middags gingen we weer terug op de boot en door naar huis.
Ik heb bij Sjamasj een hele leuke tijd gehad, maar moest op een gegeven moment stoppen omdat ik een baan kreeg in de verpleging in Franeker, dat was 10 dagen werken en 4 dagen vrij. Dag en avonddiensten en ook nachtdiensten draaien. Ik woonde daar intern.
In Franeker ontmoete ik mijn huidige man, Tjibbe van der Molen. Hij was ook verpleegkundige. We kochten later een huis in Franeker, maar na 5 jaar hadden we het daar wel gezien. Het huis werd omgeruild voor een woning in Tzum. Ik zei mijn baan vaarwel en wij kregen daar onze kinderen. Eerst een zoon, nu alweer 35 en 2 en een half jaar later onze dochter. Zij is nu 32 jaar.
In 1990 kreeg ik de diagnose MS.
Na even slikken, ging ik gewoon weer door. Ik had eerst ook nergens tot weinig last. Zo nu en dan stak het de kop op en moest ik via een infuus aan de Prednison, tot dat dit niet meer werkte. Andere medicijnen waren er niet voor mijn type MS. De ziekte bleef stabiel en ik leefde mijn leven.
We zijn beide liefhebbers van dieren en we hadden het er wel eens over gehad om een dierenpension te beginnen. Dus deed mijn Tjibbe de opleiding voor beheer van een dierenpension en nadat hij geslaagd was verhuisden we na 7 jaar naar de gemeente Het Bildt. Na nog een tweede verhuizing daar, hadden we “op ‘e romte” ons plekje gevonden.
In 1999 openden we ons eigen dierenpension, waar we honden en katten opvangen voor vakanties of anderzsins. Na een aantal jaren huisdieren te hebben verzorgd, kregen we de kans om de Pakwerk honden van Defensie te verzorgen. Dat was een hele uitdaging, want dat waren geen lieverdjes. Toch ook die honden deden we in de speelweide. Zodra ze ons kenden waren we oké voor de honden.
Helaas kwam door de overgang mijn MS terug. Ondertussen kan ik al 10 jaar niet meer lopen. Ik verplaats me op een kleine scootmobiel. Mijn man is toen gestopt in de verpleging om mij te helpen daar waar dat nodig is.
De Defensiehonden hebben 8 jaar hier gewoond en daarna hebben ze ons weer verlaten en we nemen nu weer huishonden op.
We zijn zelf sinds januari 2023 gestopt met het pension omdat nu mijn handen het ook wat begeven. Onze schoondochter had de ambitie om het over te nemen, zij is nu ook gestart. We blijven er nog wel bij wonen en geven dit mooie woonplek nog niet op. Wij gaan nu genieten van onze, ondertussen 4 kleinkinderen, waarvan de oudste, een kleindochter al 9 is en de jongste, een kleinzoon, anderhalf is.
Ik kan nu alle tijd geven aan mijn hobby: oud Boerenbont verzamelen, dus als er iemand van jullie nog oud Boerenbont heeft……? Ik hoor dat dan graag.
In mijn lichaam heeft zich een nare ziekte gehuisvest en dat geeft reden tot verdriet. Maar ik ben daarnaast heel dankbaar dat mijn man bij voortduring mij zo terzijde staat. Tjibbe hoeft niet meer weg voor het werk. Hij is thuis en een geweldige mantelzorger, ik had me geen betere verpleger kunnen indenken.
Mijn levensmotto:
Er is nog zo veel moois in het leven! Geniet daarvan! Blijf ademhalen en wees dankbaar!